Na nog de laatste hand gelegd te hebben aan clip, muziek en foto zijn we om half twee naar het huis gegaan. Om drie uur zou de herdenking voor Alexandra beginnen en we moesten nog kijken of we de laptop aangesloten kregen op de TV. We hadden zelf al allerlei stekkertjes meegenomen uit Nederland om zelf af en toe een filmpje te kunnen kijken en gelukkig zaten er op de TV in het huis ook allerlei ingangen dus dat ging lekker vlot. In verband met de warmte (26 graden) leek het iedereen verstandig Alexandra op haar gekoelde kamer te laten staan en daarom had ik een mooie foto van haar op de TV. Zo was ze er toch een beetje bij.
Er was ook een jongerenwerker van de kerk en die begon met een gebed. Hierna werd een psalm gezongen en kregen we nog iets van een zegen. Na dit ‘officiële’ gedeelte werd het ons feestje. Ik zeg bewust ‘feestje’ want we wilden er een middag van maken waarin we wilden vieren dat we haar hebben mogen leren kennen. Het moest niet alleen maar rouwen om haar dood worden.
De beheerdersvrouw begon met te vertellen over het leven van Alexandra. Leuke verhalen uit de tijd dat ze bij ons mocht zijn en natuurlijk over haar eeuwige lach. Ook Jordy werd nog even aangehaald m.b.t. de oefeningen de ze altijd samen deden en de scriptie die voor een groot gedeelte over haar gaat. Hierna zongen de kinderen ‘You’ll be in my heart’ uit de musical Tarzan. Ik had zelf nog een karaoke versie op de laptop staan en van internet hadden we de Roemeense tekst afgehaald en een enkele zin aangepast aan de situatie. Ik kreeg gisteren al kippenvel bij het oefenen maar nu kwamen de traantjes. Hierna las één van de oudere kinderen een verhaal voor over een vlinder die naar de hemel opstijgt en nu een hele mooie ster is. “En als het straks ’s avonds weer donker is, moet je goed kijken en dan zie je een heel klein fel sterretje staan. Dit is Alexandra die op je past en kijkt of je lief bent en goed je best doet.”
Hierna was het mijn beurt. Ik had een clip gemaakt met de door mij vertaalde, en door JoeTjoeb vriendinnetje Wilma ingezongen, Nederlandse vertaling van ‘Fly’ van Celine Dion. In de clip stond de Roemeense vertaling zodat iedereen kon lezen waar het over ging. Ik wilde het eerst zelf zingen maar achteraf toch wel verstandig dat ik besloten had met Wilma mee te zingen. Als, door emotie, de woorden niet zo lekker mijn strot uit dreigden te komen, kon zij lekker doorgalmen. Ik was blij toen het achter de rug was. Een goed gevoel om het te doen maar het kostte ontzettend veel energie.
De kinderen hadden ook allemaal een vlinder gemaakt en die konden ze één voor één ophangen en dan vertellen wat ze nog tegen Alexandra zouden willen zeggen. De herdenking werd afgesloten met ‘Baby mine’ uit Dombo in de Roemeense versie. De kleinsten gingen al snel weer over tot de orde van de dag en met de wat oudere hebben we nog wat na zitten praten en hier en daar wat traantjes afgedroogd of een knuffel uitgedeeld.
Iedereen heeft er een heel goed gevoel over. De kinderen moet je niet belasten met alle rituelen van morgen en die hebben nu de kans gehad afscheid te nemen en hun laatste zegje te doen richting Alexandra.
We hebben in het huis nog soep met begrafenisbrood gegeten en daarna moe maar voldaan richting huis gegaan. Daar stonden twee flessen wijn voor de deur met een briefje van Micaël: “Neem er vast eentje maar niet alles opmaken. Ik kom na mijn werk er nog eentje meedoen met jullie en wil alles weten”. Tot die tijd heb ik in de internetsjop dit verhaal er maar vast op gegooid en fiets nu naar huis om er eentje te nemen op Alexandra en op een geslaagde en gedenkwaardige middag.
Bartje zoekt het (homo)geluk 