Zondag 5 februari 2012

Met het gezegde ‘Geen bericht is goed bericht’ in mijn achterhoofd, ben ik de afgelopen weken wat rustig geweest hier. Ik heb wel eerder zo’n periode gehad dat ik er even helemaal geen zin in had om te schrijven en deze keer kwam er ook het praktische probleem bij dat we gewoon geen internet hadden en ik, eerlijk gezegd, ook niet echt de moeite heb genomen een internetcafé of iets dergelijks te vinden.

Het weekje Berlijn en het bezoek aan de Grüne Woche is ons erg goed bevallen. Buiten de ietwat verlengde heen- en terugreis vorig jaar tussen Resita en Nederland, hadden we ook nog niet echt vakantie gehad. Het was dan ook erg prettig om met z’n tweeën weg te zijn, Berlijn te ontdekken en vooral genieten.

Net toen we weer van plan waren richting Nederland te rijden, kreeg ik een telefoontje van mijn moeder dat er bericht was gekomen van de verzekering dat op 1 Februari de rechtszaak zou zijn naar aanleiding van de aanrijding afgelopen November. Ik heb niets meer gehoord over het eventueel getuigen maar op zich leek het mij wel ‘leuk’ om daar bij aanwezig te zijn. Maar om nu helemaal naar Roemenië te rijden voor een rechtszaak….. Jordy kwam in ene met de ingeving dat Micaël nog het plan had in deze periode naar Nederland te komen dus wie weet konden we één en ander combineren. Dat Jordy dit voorstelde, maakte voor mij weer eens duidelijk hoe hij Resita en de kinderen mist. Het is voor mij dan ook een stuk makkelijker. Ik hovenier weer wat bij mijn oude baas en vermaak me verder wel met mijn karaokes en ander internet-gedoe. Jordy is in het bekende gat gevallen en ik zag, door deze mogelijkheid weer even langs te gaan, de lichtjes in zijn ogen opflakkeren.

Het vergde nogal wat telefoontjes en organisatie en hierdoor zijn we maar een nachtje langer in Berlijn gebleven. Micaël was blij verrast met de mededeling dat we hem op konden komen halen en na wat regelwerk met baas en collega, kon hij veertien dagen vrij krijgen. En toen de persoonlijke lening (voor onze verlengde vakantie) van het thuisfront ook geen probleem bleek te zijn, hebben we op ons gemak de rit naar het zuiden gemaakt.

Nadat ik als kind zijnde een keer in Westerbork was geweest, heb ik altijd de behoefte gevoeld om een keer naar een voormalig concentratiekamp te gaan. Zo vaak ben je niet in de buurt dus met een kleine omweg via Polen, zijn we naar Auschwitz-Birkenau gereden. We hadden werkelijk geen idee wat we ons daarbij voor moesten stellen maar ik kan nu zeggen dat ik nog geen andere ervaring heb gehad in mijn leven die zo over me heen gedenderd is. Wat was dit indrukwekkend. En net op de dag dat wij er waren, begon ook de Russische kou zich te manifesteren en dat geeft e.e.a. toch net een andere kijk dan dat je hier op een mooie zomerse dag rond wandelt.

Onderweg hebben we nog even Budapest aangedaan en toen zaten we op de ons bekende weg richting Roemenië. Het weer begon steeds slechter te worden en we zagen al helemaal op tegen de rit door de bergen tussen Timisoara en Resita. En kwamen al berichten dat het noordoosten van Roemenië dicht gesneeuwd zat en er al doden waren gevallen. Gelukkig viel het mee want de ellende begon in het zuidwesten een dag na onze aankomst. Het weerzien met Micaël en de buurtjes voelde als thuis komen. Onder het genot van een heerlijke maaltijd en dito wijn hebben we 6 weken bij gekletst. We wisten eigenlijk niet zo goed of we er verstandig aan deden om langs het weeshuis te gaan. Aan de ene kant waren we heel nieuwsgierig om even om de hoek te kijken maar aan de andere kant wisten we niet of dat goed zou zijn voor ons en voor de kinderen. Moeder Natuur heeft uiteindelijk in eerste instantie de beslissing voor ons genomen: het was geen weer om de deur uit te gaan.

Micaël is om te vertalen ook mee gegaan naar de rechtzaak. Ik heb geen idee hoe dat in Nederland gaat maar het zal niet veel anders zijn dan hier. Er stonden nog meer zaken gepland maar de één na de ander ging niet door. Het zal wel door het weer geweest zijn. Tijdens een van die pauzes is Micaël gaan informeren of wij dan ook voor niets waren gekomen maar gelukkig zat mijn aanrijder nog in voorlopige hechtenis en die is netjes afgeleverd bij het gerechtsgebouw. De zaak zelf ging als een speer. De aanklager deed zijn verhaal, formuleerde de eis en omdat er genoeg bewijs en een bekentenis lag, kon de verdediging niet veel anders doen dan wat verzachtende omstandigheden in de strijd gooien in de hoop op strafvermindering. Ook de verdachte zelf kreeg er flink van langs van mevrouw de Rechter. Uiteindelijk is het 2,5 jaar geworden (waarvan een jaar voorwaardelijk) en 5 jaar ontzegging rijbevoegdheid wegens poging tot doodslag, rijden onder invloed, het niet geven van voorrang en het verlaten van de plaats van het ongeval. Na afloop spraken we de vertegenwoordiger van de Roemeense verzekeringsmaatschappij die zich namens de Nederlandse toegevoegd had in de rechtzaak. Schadevergoeding en eventueel smartegeld wordt in Roemenië niet meegenomen in de openbare uitspraak maar volgt schriftelijk. Hij ging er vanuit dat, nu de verdachte is veroordeeld, dat ook helemaal goed ging komen.

Afgelopen donderdag en vrijdag hebben we zo’n beetje aan (Micaël’s) huis vast gekluisterd gezeten. Vorig jaar hoopten we op zo’n echte Oostblok-winter en gebeurde er niets maar deze keer pakken we hem spontaan even mee. Het is giga koud en er ligt ontzettend veel sneeuw. We hadden er niet echt op gerekend kwa kleding en als één van ons er al even uit gaat om boodschappen te doen, dan lenen we een poolwinter-outfit van de buren. Zaterdag konden we onze nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en zijn we toch langs het weeshuis gegaan. We zijn net aan 6 weken weg maar ook dit voelde als thuis komen na een lange vakantie. We hebben wel gelijk aan de kinderen duidelijk gemaakt dat we er niet waren om te blijven maar alleen even kwamen kijken hoe het met ze was. Na het bijpraten was het tijd voor het speelkwartiertje…. sneeuwballengevecht!

Het is nu zondagmorgen. Het internet doet het weer, de kou is minder en naar wat we begrepen hebben, is de weg tussen Resita en Timisoara weer schoon en veilig berijdbaar. Micaël heeft de laatste dingen ingepakt en we gaan zo weer richting Nederland. Als het goed is zijn we maandagavond weer thuis en bij deze beloof ik dan weer meer regelmatig een update te verzorgen. Jullie zijn in ieder geval weer op de hoogte en nogmaals: ‘Geen bericht is goed bericht!’

Maandag 23 januari 2012

Net terug van een spontaan klein weekje, bewust internetloos, Berlijn en Grüne Woche. Uitgebreid verslag volgt nog. Gewoon om even te laten weten dat ik nog leef.

Dinsdag 17 januari 2012

Ik ben ziek, zwaar ziek. Mijn homoseksualiteit is niet aangeboren en kan worden genezen. Ik ben een onschuldig slachtoffer van de wonden die ik in mijn jeugd heb opgelopen. Althans…. volgens 162 rabbijnen en joodse leiders in The Declaration on the Torah approach on Homosexuality. Dat er vanuit Amerika regelmatig rare geluiden komen met betrekking tot homo’s, daar kijk ik niet meer van op. Maar deze verklaring is ook ondertekend door de spiritueel leider van Amsterdam opperrabbijn Aryeh Ralbag. Gelukkig heeft de voorzitter van de joodse gemeente aldaar, Ronnie Eisenmann, direct afstand genomen van de verklaring en duidelijk gemaakt dat er binnen de joodse gemeente plaats is voor homoseksuelen. Meneer Ralbag (die in New York woont) komt volgende week naar Nederland en heeft wat uit te leggen lijkt mij.

Als homoseksualiteit wel een ziekte zou zijn, dan heb ik weer een ander probleem: De VVD, PvdA en GroenLinks zetten vraagtekens bij het feit dat zorgverzekeraars een therapie vergoeden die van mij weer een Godvrezende hetero moeten maken (de draaikonten van het CDA willen eerst weten wat de therapie precies inhoudt voordat zij een oordeel vellen). De Stichting Different biedt deze therapie aan en omdat het een erkende instelling voor psychotherapie is, moeten de verzekeraars deze vergoeden, ook als ze er niet achter staan. Artsenorganisatie KNMG heeft al gewaarschuwd dat de therapie schadelijk kan zijn en raadt huisartsen dan ook af om mensen door te sturen. Ik ben benieuwd of de VVD deze keer wel voet bij stuk houdt ondanks de benodigde gedoogsteun van de SGP.

Al bovenstaande enge verhalen weerhouden jongeren er gelukkig niet van om steeds eerder uit de kast te komen. Uit onderzoek van Rutgers WPF en Soa Aids Nederland blijkt dat in vijf jaar tijd de leeftijd dat jongens uit de kast komen is verlaagd van 17,8 naar 16,6 jaar. Voor meisjes is dat min of meer onveranderd blijven staan op 15,9 jaar.

(Bron: Gaysite) De acceptatie van homoseksualiteit is volgens het onderzoek nog altijd gering onder jongeren. Zo vinden bijna alle jongeren het goed als een jongen en een meisje elkaar zoenen op straat, maar keurt de helft van de jongens en een kwart van de meisjes het af als het twee jongens betreft. Voor twee zoenende meisjes geldt dat 16 procent van de jongens dit afkeurt en een kwart van de meisjes. Twaalf procent van de jongens en drie procent van de meisjes zegt dat ze een vriendschap zouden verbreken als één van hun vrienden homoseksueel of lesbisch zou zijn.

Op dat gebied is dus nog een hoop te doen.

Maandag 16 januari 2012

Voor het tweede achtereenvolgende jaar gaat in Noord Holland, door toedoen van de PVV, de Arondéus-lezing niet door. Vorig jaar heb ik dat ter kennisgeving aangenomen als weer eens een achterlijke actie van PVV Statenlid Brinkman. Maar dit jaar stond er een mooie column op Gaysite.nl over deze lezing en ben ik me eens gaan verdiepen in de figuur Arondéus.

Willem Johan Cornelis Arondeus (toen nog zonder accent maar later door hem toegevoegd om duidelijk te maken hoe zijn achternaam moest worden uitgesproken) werd geboren in 1894. Al op jonge leeftijd viel hij op door te kiezen voor een kunststijl die eigenlijk allang uit de gratie was en door al op 20-jarige leeftijd heel open te zijn over zijn homoseksualiteit. Zelfs binnen de toch vrije wereld van kunstenaars werd dat in het begin van vorige eeuw niet bepaald toegejuicht. Tot de oorlog stond hij bekend als een klagerig, nichterig persoon. Als hij een relatie had, voelde hij zich beknot en als hij single was, dan liep hij te zeuren dat er geen liefde in zijn leven was.

De omkeer kwam in de oorlog. Hij streed tegen de beperking die de Duitsers kunstenaars oplegden en zijn tekentalent maakte hij ten dienste van het vervalsen van persoonsbewijzen. Omdat er zich van ieder persoonsbewijs een kopie bevond in het bevolkingsregister, was Arondéus één van de deelnemers aan het opblazen en in brand steken van het Amsterdamse register. Al snel werd de hele groep verzetsstrijders opgepakt en na een schijnproces werd hij op 1 juli 1943 geëxecuteerd. Het verhaal gaat dat hij vlak voor de executie nog uitriep: “Laat het bekend worden dat homoseksuelen geen lafaards zijn!”

Arondéus was één van de velen die streed en zijn leven gaf voor de vrijheid die wij nu kennen. Een vrijheid die de PVV zegt zo hoog in haar vaandel te hebben staan. Ondertussen weten we wat vrijheid betekent voor deze partij. Hun vrijheid om te schelden, mensen in een hokje te stoppen en beperkingen op te leggen, zijn heilig. Aan de andere kant wordt er alles aan gedaan om van andersdenkenden die vrijheid te beperken. Vorig jaar ging de lezing niet door omdat de lezer (Thomas van der Dunk) kritische kanttekeningen bij de PVV plaatste en dit jaar omdat René Boender bekend staat als klimaatcriticus en de PVV daar niets van moet hebben. Arondéus had gelijk, homoseksuelen zijn geen lafaards. Die zitten op het pluche in de Provinciale Staten van Noord Holland.

Vlak voor ik mij achter de gebreide boxer van Jordy wilde vleien, kreeg ik een berichtje van een Twitter-vriendje die helemaal juichend mededeelde dat hij zijn moeder verteld had dat hij op jongens valt. Ik heb van dichtbij zijn onzekerheid en ‘strijd’ mee mogen maken en ik kan me ook helemaal voorstellen dat er een last van zijn schouder is afgevallen. Ik wist dat hij het kon maar ondanks de tips die ik hem gaf werd het moment steeds uitgesteld. Gisteren voelde hij zich sterk en zette hij zelf dat laatste stapje. Echt super en ik ben trots op die kanjer.

Met een grote glimlach ben ik tegen mijn ventje aan gekropen.

Zondag 15 januari 2012

Roemeens verkeersbord dat waarschuwt voor dronken voetgangers

In de bijna drie jaar dat ik dit dagboek bij hou, heb ik mij al meerdere keren afgevraagd of Drenten hun rijbewijs op DE-punten krijgen (hetgeen mij er trouwens aan herinnert dat ik mijn rijlessen maar weer eens op moet starten maar dat terzijde). Begin dit jaar is de herinrichting van het centrum van het dorp waar ik opgegroeid ben afgerond. De achterliggende gedachte was dat niemand meer voorrang had en iedereen rekening zou gaan houden met elkaar. Het wachten is nu op het eerste ongeluk met dodelijke afloop.

Zodra een Drent in zijn auto zit, dan houdt hij namelijk met niemand meer rekening en rijdt alsof hij de enige met een ontheffing is tijdens een autoloze zondag. De maximale snelheid was altijd al 30 km/u maar dat heb ik nog nooit iemand zien rijden. Vroeger kon je nog zien waar de stoep eindigde en de weg begon maar sinds de nieuwe bestrating is dat verschil weg. Ze schijnen al iemand voor de buurtsuper te hebben weggehaald die reeds 2 weken angstig haar rollator omklemde omdat zij niet over durfde te steken (het zebrapad is namelijk ook verdwenen).

Zo heb ik dit weekend drie bijna-ongelukken zien gebeuren met als hoogtepunt het inhalen van een aantal auto’s die wat langzamer reden omdat de voorste linksaf wilde slaan. Toch heeft de hele herindeling ook een lichtpuntje. Op de doorgaande weg vanaf ons huis richting Meppel, had ik in het dorp als fietser nooit voorrang en auto’s wel. Nu is dit gelijk getrokken en zou ik rustig door kunnen fietsen ware het niet dat de 4 borden die deze voorrangwijziging aankondigen geen indruk maken op de chauffeurs van de diverse bolides. Onderweg naar de lokale variant van het Wener Nieuwjaarsconcert (de jaarlijkse uitvoering van Euphonia in dorpshuis De Schalle) lag ik dan ook bijna op een motorkap.

Met de schrik vrijgekomen hebben we de uitvoeringen van de diverse blaas-, strijk-, en slagwerkgroepen voorbij zien en horen komen en ik moet eerlijk zeggen dat het niet slecht klonk. Soms een erg hoog hoempapa gehalte maar ook modernere muziekwerken. Dus geheel nodeloos was deze survival over de Nijeveense wegen niet. Al was het maar voor die leuke trompettist…… doekje!

Zaterdag 14 januari 2012

Het wordt een trieste dagboekbijdrage vandaag. Weer heeft er een jongen zichzelf van het leven beroofd om de reactie van zijn omgeving op zijn homoseksualiteit. Het opmerkelijke deze keer is dat hij actief was binnen het Trevor Project, een Amerikaanse stichting die zich het lot aan trekt van homojongeren die alles en iedereen zijn kwijt geraakt om hun homoseksueel zijn. Hij heeft ook voorlichtingsfilms gemaakt voor het Project en zijn eigen ‘It gets better’-video:

---

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik er verder over moet zeggen. Het is triest, in- en intriest. Ik hou het ook dan maar bij wat ik op internet las na de zelfdoding van Jamey Rodemeyer: “He took his own life but was killed by homophobia”.

Een paar dagen geleden kreeg ik via Bartje een reactie op mijn korte verhaal Eric. Het was van een jongen die zichzelf herkende in de Alexander-figuur. Zijn vriendje was ook overleden terwijl niemand wist dat hij homo was en dat ze een relatie hadden. Zijn bericht maakte heel veel indruk op me en samen hebben we zijn verhaal omgevormd tot een gastblog. Met heel veel trots presenteer ik dan ook Martin, de gastblog van Hans.

Vrijdag 13 januari 2012

De enigen voor wie het echt een vrijdag de 13e is geworden zijn Joran van der Sloot met de veroordeling tot 28 jaar gevangenisstraf (Gelezen op Twitter: “Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is Peru”), vier kandidaten voor The Voice of Holland en voor Cor Bosman, PVV-Statenlid in Limburg. Zelf heb ik er weinig van gemerkt maar voor de zekerheid typ ik dit stukje toch maar op zaterdagochtend. Je weet maar nooit.

Aan Joran ga ik verder geen woord vuil maken. Ik weet wel, achter ieder verhaal zit een mens met zijn/haar achtergrond maar door al het gedraai, gelieg en gekonkel heeft hij iedere vorm van krediet verloren. Van mij mag hij voor lange tijd in Zuid Amerika blijven.

Naar The Voice hebben we gisteren sinds lange tijd weer eens zitten kijken. Nou ja, kijken…? De TV stond aan, we deden ons ding en af en toe werd er een blik geworpen op de beeldbuis. Er waren wel wat wenkbrauwfrons-momentjes. De eerste toen Nick en Simon al tijdens de optredens lieten doorschemeren naar wie hun voorkeur uit gaat. “Charly hoort gewoon in de finale te staan” Erg prettig om dat als andere kandidaat te horen. Ook het tweede deel met de resultaten heeft me menig maal op doen kijken. Na een preek van een kwartier hoe moeilijk hij het allemaal wel niet had met het kiezen, eindigde Van Velzen zijn betoog dat hij het logo van het programma zag met ‘The Voice’ en dat heeft zijn uiteindelijke beslissing geforceerd. En ja hoor: Wel 51 punten voor degene die echt kan zingen en 49 voor de brullende gilnicht die door de thuisstemmen ook nog door gaat naar de finale. En daar ging de geloofwaardigheid….. Dan vond ik Angela eerlijker met haar 55/45 verdeling. Met de overige drie kandidaten kon ik het wel eens zijn (zover ik dat kan beoordelen na 1 avondje The Voice.

Maar het grootste nieuws vandaag kwam wel uit Limburg. Stel je voor, je bent regisseur van een film of TV-serie en je zoekt een penoze-figuur voor een rol. Wat voor type zou je dan in je hoofd hebben? Precies….. Cor Bosman van de PVV Limburg. Matje in de nek, vettige krulletjes en vlassig snorretje. Hij doet me heel erg denken aan het typetje Jacobse (kan ook Van Es zijn) van Van Kooten en De Bie.

Vorig jaar Januari noemde hij PvdA Statenlid en collega Selçuk Öztürk in een interne email een ‘Uitgekotst stuk halal-vlees van een Turks varken’. In de veronderstelling dat dit binnen de PVV Limburg zou blijven, is dit toen afgedaan met een fijn gesprek met de fractievoorzitster. Maar de partij zou geen PVV heten als er geen onderling gekibbel kwam, iemand opstapte en spontaan lekte naar de Limburgse pers. En nu in ene voelt de fractie zich genoodzaakt afscheid te nemen van de heer Bosman. Op vragen van de pers waarom vorig jaar niet en nu wel en of dat te maken heeft met de media-aandacht, gaf mevrouw de voorzitster geen antwoord. Ze begint al aardig de trekjes van de grote leider over te nemen.

Gelukkig kreeg het ook nog een heel groot man-bijt-hond vermakelijksheidsgehalte. De heer Bosman en zijn vrouw schijnen ook nog een supermarkt te runnen ergens in Roermond. Natuurlijk dook de landelijke pers daar naar binnen maar meneer had zich verschanst in het kantoor en liet zijn vrouw het woord voeren. Hoe diep kan een mens zakken……..

Al met al werd vrijdag de 13e nog een leuke dag en, zoals ik al zei, heb ik er persoonlijk weinig van gemerkt. Of het moet die kater zijn vanmorgen na het feestje gisteren bij mijn broer. Maar die was na 2 paracetamolletjes weer over. Dan kunnen we van Joran, The Voice en de PVV helaas niet zeggen.

Donderdag 12 januari 2012

Het nieuws was gisteren al uitgelekt bij RTL Boulevard… Mega Toby gaat een rol spelen in GTST. Ik was al helemaal blij tot bleek dat het niet over mij ging. Er schijnt nog een Mega Toby rond te lopen op deze aardkloot…. lol. Ik zag mijzelf al helemaal de bedscène met Edwin spelen.

Aan het tuinproject hebben we na drie dagen hard zwoegen de laatste hand gelegd en ik moet zeggen dat het erg mooi is geworden. Ik ben trots op ons drietjes. De baas kwam ook nog langs en ook hij was erg tevreden. Omdat het een modelwoning is, hebben we er pontificaal het bordje van het bedrijf erin gezet. En nu is het wachten op nieuwe klanten. Met de afsluiting van dit werk, zit ook mijn eerste werkweek er op. Ik kan merken dat ik weer spieren gebruik die ik een jaar lang niet gebruikt heb. Het voelt wat stroef en pijnlijk hier en daar. Ik moet me vanavond maar eens goed laten masseren.

Mijn grote broer was ook jarig vandaag en na het eten zijn we richting Meppel vertrokken. Mijn kleine neefje was ook nog wakker en die lag de boel allemaal eens te bekijken. Ze hebben het wel getroffen met hem; ik heb hem niet gehoord. Wat een ontzettend rustig kind. Daar kan je er gerust 10 van hebben. Dat heeft de kleine Bastiaan niet van zijn oom. Omdat ik toch niet meer hoefde te werken deze week kon ik lekker aan de borrel en we hadden al min of meer afgesproken met mijn ouders mee te rijden naar de Bovenboer en daar te slapen. Zo hoeft Jordy niet altijd te BOB-ben.  Al met al werd het nog laat en erg gezellig.

Woensdag 11 januari 2012

Zijn we gisteren door The Devil wears Prada toch helemaal vergeten naar de nieuwste Uit de Kast te kijken. Dat hebben we vandaag dus maar in de herhaling gedaan. Wederom alle respect voor Daan, zijn familie, vrienden en voor de makers van het programma. Ik vond het ook mooi om te zien dat het niet alleen maar jubelstemming en positiviteit was maar dat er ook een vriend tussen zat die echt uitsprak wat hij voelde. Het is ook niet zo gek dat jongens raar staan te kijken bij deze ontboezeming als je op je kamer een spandoek hebt hangen met ‘Zachte G zoekt dubbel D’. Soms bekruipt mij wel eens het idee dat alle reacties door de aanwezige camera erg correct zijn. Opnames die voor de coming out gemaakt zijn, laten hele andere uitspraken zien dan daarna. Ik zou ook wel een follow up na een aantal jaren willen zien. Zijn vrienden echt zo trouw gebleven als wat ze nu uitspreken. Misschien levert dat nog wel interessantere (lees: meer realistische) televisie op.

Zoals ik al zei, het programma is mooi en integer gemaakt. Het laat het zwaarste deel van de coming out zien namelijk die naar je binnenste cirkeltje toe. Wat het niet vermeld is dat het jezelf outen nooit meer stopt. Iedere keer als je nieuwe mensen leert kennen, dan begint het proces weer. Ook toen wij in Roemenië gingen werken, beleefden we weer een nieuwe coming out die waarschijnlijk zwaarder was dan die thuis. Wat ik wel merk is dat het makkelijker wordt. Je wordt met de jaren meer zelfverzekerd en het beton in je schoenen wordt steeds steviger. Ik ben trots op mijzelf, op wat ik ben en wat ik heb. Dan is het minder belangrijk wat een ander van mij vindt.

De tijd dat ik wilde dat iedereen mij aardig vond en ik  iedereen aardig moest vinden is voorbij en dat voelt goed. Het geeft mij de mogelijkheid om mijzelf te zijn zonder na te hoeven denken wat een ander er van zal vinden. Ook ik ben mensen ‘kwijt’ geraakt de afgelopen jaren maar zover ik mij kan bedenken heeft dat niets met mijn homo zijn te maken. Interesses veranderen, mensen veranderen en relaties veranderen. Daar is niks mis mee. Er is maar een handje vol dat van je wieg tot je graf in het cirkeltje blijft. Mensen komen en mensen gaan. Er is er maar eentje die 24 uur per dag je leven lang bij je blijft en dat ben jezelf. En zolang je het met dat persoontje goed kunt vinden is de rest een welkome aanvulling.

Dinsdag 10 januari 2012

Ideaal dat werken in Zwolle. Ik hoef niet eerst naar het werk maar kan direct op mijn fietsie naar de werkplek. Jammer dat het niet hier om de hoek is maar een mens kan niet alles hebben. Ik ben met een oude rot in het vak en een nivo 3 stagiair aan de klus begonnen en dat houdt in dat ik, voor zolang het duurt, ook mijn oude functie als leermeester op mag pakken. De stagiair is gisteren bij ons begonnen en blijft tot het eind van het schooljaar. We hebben vandaag al heel veel lol gehad met z’n drieën dus dat kon wel eens gezellig gaan worden deze week.

Na pakweg 100 jaar, heb ik weer eens naar GTST zitten kijken en die zijn ondertussen aardig aan het doordraaien in de homo verhaallijnen. Ik heb begrepen dat Edwin en Lukas uit elkaar (geweest) zijn en dat Edwin in de korte tijd daarna ook al weduwe is geworden van arts-assistent Ron. We vielen midden in een potje homo-telefoonseks en ondanks het feit dat het wel humor is, weet ik eigenlijk niet zo goed wat ik er van moet vinden. Het vooroordeel dat homo’s op seks beluste types zijn en niet in staat tot het hebben van lange relaties, wordt weer eens bevestigd. Maar aan de andere kant: ik zou Edwin ook mijn bed niet uitschoppen…. moeilijk, moeilijk, moeilijk….. lol.

Terwijl ik dit aan het typen was, kreeg ik een berichtje binnen via het contactformulier. De naam was hetzelfde als van iemand die ik ken uit het dorp en helemaal nieuwsgierig opende ik het. Even had ik de stille hoop dat er nog een gay in the village was maar zoals het gezegde al luidt: “Er zijn meer hondjes die Fikkie heten”. Na Google begint overige commercie Bartje ook te ontdekken en ik kreeg het aanbod om geld te verdienen door het schrijven van een dagboekstukje waarin ik twee links zou moeten noemen en dat zou goed betaald worden. Alles wat ik via Google binnen krijg, gaat naar Roemenië en in dat kader is natuurlijk iedere eurie meegenomen. Maar aan de andere kant vraag ik me af of ik mijn principes moet verloochenen door er aan mee te doen. Eerst maar eens verder informeren om wat voor links het gaat en wie weet kan ik het in een Bartje-waardig stukje gooien.